พบเจอเพื่อน ๆบ้าง

วันนี้มีเรียนแค่ครึ่งวัน แล้วก็เรียนเป็นวันสุดท้ายของคอร์สแล้ว

ตอนข้าเรียน พวกพี่เจ้นเอาลิสต์รายชื่อและเบอร์โทรของเพื่อน ๆ น้อง ๆ ที่เรียน MBA อยู่กลุ่มเดียวกันมาให้ นัยว่าให้มีเบอร์กันไว้ เวลามีอะไรจะได้โทรปรึกษาหารือตามกันมาได้

ด้วยความที่โดดเรียนบ่อย ผมนั่งดูชื่อแต่ละคนแล้ว จากหกสิบกว่าคน รวมพวกพี่โชค พี่ต้น พี่เอ๋ ด้วยแล้ว ผมรู้จักคนในนี้ไม่ถึงสิบคน

เรียนแค่ครึ่งวันก็จบ และก็จะสอบวันเสาร์หน้าแล้ว ก็เลยมีการนัดติวกัน สรุปได้ว่า จะมีการติวแต่ละวิชาในวันพุธ พฤหัส และ ศุกร์ ตอนหกโมง ผมเลิกงานหกโมงพอดี ก็เป็นกังวลอยู่ว่าจะมาติวกับเขา(หรือจริง ๆ แล้วมาให้เขาติว) ได้รึเปล่า ถ้ามาเข้าเรียนทุกครั้งคงไม่กังวลมากขนาดนี้

เลิกเรียน หอบหิ้วเอานิยายฝรั่งที่อ่านไม่จบมานั่งอ่านต่อที่ร้าน Kopi Gusto แรก ๆ ตั้งใจว่าจะอ่านหนังสือเรียน แต่เมื่ออารมณ์ไม่บังเกิดก็นั่งอ่านนิยายไปพลาง ๆ ก่อน ที่ร้านวันนี้แทบไม่มีคน เลยอ่านอย่างเป็นสุขทีเดียว เผลอแผล่บเดียวก็จะจบแล้ว

แต่ยังไม่จบง่าย ๆ หนุ่ม คงศักดิ์ โทรมาหาตอนสี่โมงครึ่ง ชวนไปกินข้าวเย็นด้วยกันกับพวก แอนโดเรมอน ที่โรบินสันแอร์พอร์ท

ขับรถตามไป วันนี้เป็นวันอาทิตย์ ที่จอดรถหายากมาก โชคดีที่มีรถกำลังจะออกพอดีเลยได้ที่จอดสบายหน่อย แต่ก็นั่นแหละ ต้องจอดตากแดดอยู่ที่ลานข้างล่าง ที่จอดรถบนตัวตึกคงไม่ต้องหวัง

วันนี้เหมือนเป็นการรวมรุ่นสมัยมอปลายแบบกลุ่มย่อย ๆ มีผม คงศักดิ์ แอนโดเรมอน ไอ้ม้า(เบียร์) ไอ้แม้ว ไอ้มิว แล้วก็ดาว (ดาวไม่ได้อยู่ยุพด้วย แต่เป็นเพื่อนเรียนเภสัชมากับ แอน และ คงศักดิ์ ตอนนี้ถูกดูดกลืนมาเป็นเด็กยุพด้วยกันเรียบร้อยแล้ว)

เจอเมย์กระต่ายมากับที่บ้าน เลยเข้าไปทักกัน เมย์ยังทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลสวนดอก อยู่เวรมาราธอนมาก เวรเช้า ต่อบ่าย แล้วก็ต่อเช้าอีกที - นั่นคือมีเวลานอน ไม่ถึงเจ็ดชั่วโมงดี – เมย์บอกจริง ๆ แล้วแค่ห้าชั่วโมง นี่นับว่าถือเป็นบุญของพวกเราทีเดียวที่มาเจอเมย์วันนี้ เพราะปกติจะไม่ค่อยว่าง ไม่ได้เห็นหน้ากันเป็นปีได้

แปลกที่คนเราก็ยังทำงานอยู่ใกล้ ๆ กัน ยังอาศัยอยู่ในจังหวัดเดียวกัน แต่กลับไม่ค่อยมีเวลาเจอกัน คงจะเป็นเพราะความยุ่งในเรื่องงาน ครอบครัว ของแต่ละคน

ผมตอนมีแฟน ก็ห่าง ๆ เพื่อน ๆ ไป พอถูกเธอทิ้ง ก็เลยเคว้ง

ตั้งใจว่าจะเอาอีเมล์ และ เบอร์โทรของแต่ละคนออกมาดู ว่าคนไหนไม่ได้ติดต่อมานานบ้าง อาจจะเมล์หา หรือโทหาสักหน่อย - ข้อความจากคนที่ไม่คาดว่าจะได้รับ อาจจะเป็นสิ่งสดชื่นเล็ก ๆ ในวันที่แสนน่าเบื่อ

ไม่รู้จะกินอะไรกัน ผมไม่อยากกินสุกี้เอ็มเค มีความหลังมากเกินไปกับร้านนี้ คงอีกนานกว่าจะเข้าไปกินได้เหมือนเดิม พอดีกับที่ไอ่ม้า เพิ่งมากินกันเมื่อวานนี้ เลยรอดตัวไป

สรุปว่าไปกินพิซซ่า ไปกันเจ็ดคน สั่งมาสองถาดใหญ่ เพิ่งรู้ว่ามีพิซซ่าแบบที่มีกุ้งแม่น้ำเป็นตัว ๆ เบิ้ม ๆ มาให้ด้วย ดูดีมาก แต่ไม่อร่อยเท่าไหร่ ผมว่ารสชาติมันผสมผสานกันไม่ลงตัว

บ่นๆ อย่างนี้ แต่ก็กินหมดไม่เหลือสักชิ้น

อิ่มมาก พวกคงศักดิ์ และ แอนโดเรมอน จะไปร้องคาราโอเกะกันต่อ แต่ผมไม่ไปด้วย กลัวไปร้องไห้ที่นั่นแทนที่จะได้ร้องเพลง แอนหันมาขยิบตา บอกฮัททำตัวเป็นคนดีนะ กลับบ้านตรงเวลา ไปรายงานตัวกับใครหรือเปล่า แอนโดเรมอนยังไมรู้ว่าผมกับเธอเลิกกันแล้ว

คร้านที่จะบอกแอนไป การพูดหรือการคิดถึงเธอยังคงเป็นการกระตุ้นต่อมน้ำตาของผมให้ทำงานอยู่ ถึงมันจะผ่านมาเกือบเดือนแล้ว

โลกของผมยังคงว่างเปล่าอยู่