หนักใจ

ตื่นสาย แต่ก็ไม่อยากลุกจากเตียง

เมื่อคืนผมฝันถึงเธอ เราเดินไปถามถนนด้วยกัน คุยกันด้วยเรื่องเรื่อยเปื่อย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในฝันผมถามเธอไปว่า เป็นไปได้หรือเปล่าที่เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

เธอพูดอะไรออกมาคำนึง แล้วเธอก็เดินหายไป

ในฝัน ผมโทรหาเธอ แต่พยายามโทรเท่าไหร่ก็ไม่ติด

แล้วผมก็ลืมตาตื่น

นอนอยู่บนเตียง ในห้องพักที่โรงแรม ในประเทศที่แทบไม่รู้จักใคร

อยู่ไกลจากเธอทั้งร่างกาย และจิตใจ

นอนน้ำตาซึมอยู่บนเตียง ไม่อยากลุกไปไหน ไม่อยากเชื่อว่าเมื่อกี๊เธอยังอยู่ข้าง ๆ ผม อยู่ในฝัน ไม่อยากตื่นมาเจอความจริงแบบนี้ มันแย่ที่คนเราเลือกความฝันไม่ได้

ลุกมาเปิดคอม อ่านเมล์ แล้วก็ห้ามตัวเองไม่อยู่ เมล์ไปหาเธอ บอกเธอไปว่าเมื่อคืนนี้ผมฝันถึงเธอ

รู้ว่าทำแบบนี้มันไร้สาระ และมันคงไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น แต่อารมณ์เมื่อเช้ามันเหงาสุด ๆ บางทีในโอกาสแบบนี้มันก็ยากที่จะควบคุมการกระทำตัวเองได้ – ได้แต่สัญญากับตัวเองว่าคงไม่ทำอะไรอย่างนี้อีก

อาบน้ำ แปรงฟัน แต่งตัว (ด้วยเสื้อผ้าที่ได้มาเมื่อคืน) เก็บกระเป๋า แล้วก็ลงไปเช็คเอาท์ กินข้าว

นั่งรถออกจากตงกวนมาที่เสิ่นเจิ้น เพื่อไปพบกับลูกค้าอีกเจ้าในตอนบ่าย ฝนตกอีกแล้ว ตกหนักมาตลอดทาง วันนี้การประชุมค่อนข้างดี ดูเหมือนไม่มีปัญหาอะไร

ประชุมเสร็จตอนห้าโมงกว่าก็กลับมาที่โรงแรม นั่งเช็คเมล์ อีกที คุย MSN กับหัวหน้า update ที่มีตติ้งกับลูกค้าเล็กน้อย มี follow up action อีกบาน

หกโมงตรงนัดกับซีซี และอัลฟ่าออกไปกินข้าวเย็น เป็นอาหารจีนอีกแล้ว อุดมไปด้วยน้ำมัน แต่ก็อร่อย ทำไงดี กลับไปเมืองไทยอาจแซงหน้าไอ้ก่อ(เรื่องน้ำหนัก)แล้วก็เป็นได้

ช่วงนี้รู้สึกต้องฝืนตัวเองแปลงร่างสลับไปสลับมาบ่อย ๆ อยู่ต่อหน้าซีซี กับ อัลฟ่าก็ต้องทำตัวร่าเริง โฟกัสไปที่งาน แต่พออยู่คนเดียวเมื่อไหร่…ก็เฉาอีกตามเคย

หลังอาหารเย็น อัลฟ่า กับ ซีซี ก็ลากผมไปคาราโอเกะ (จากที่หมายมั่นปั้นมือมาตั้งแต่เมื่อวานแต่ก็ชวด)จนได้ เป็นคาราโอเกะแบบที่มีน้อง ๆ มานั่งด้วยนั่นแหละ อัลฟ่ากับซีซีก็เล่นเกมกับน้อง ๆ ไป (เป็นเกมที่น่าจะเคยเห็นในหนังจีนฮ่องกง แบบที่ทอยลูกเต๋าแล้วทายแต้ม ใครแพ้ก็ดื่มเหล้า) ผมก็ร้องเพลงไปแบบแกน ๆ ส่วนมากเป็นเพลงฝรั่งเก่า ๆ (แน่นอนว่าไม่มีเพลงไทย)

จริง ๆ แล้วอารมณ์นี้ เพลงนี้อาจเหมาะกว่า

ฉันรู้ว่ารักของเราจบลง และคงไม่มีหนทาง
ที่จะคว้าเธอกลับมา ฉันรู้ว่าฉันต้องทนอ่อนล้า
เหนื่อยต่อการห้ามใจ ไม่ให้รักเธออีกเลย

ความจริงไม่คิดว่า......มันยากเย็นเท่าไหร่
จะทำใจให้เหมือนว่าไม่มีเธอเช่นเดิม แต่กลับต้องหนักใจ

เมื่อใจหนึ่งฉันพร้อมจะลืมทุกอย่าง...
และพร้อมจะไปให้ห่าง ให้ภาพความหลังลบเลือนออกไป
แต่ใจหนึ่งก็รู้ว่าทำไม่ได้ ไม่พร้อมให้ใจทรมาน
เมื่อยามที่คิดถึงเรื่องที่แล้วมา

ฉันรู้ว่าฉันต้องทำอย่างไร แต่ทำไมถึงจำและยังรักเธอเรื่อยไป
ทั้งๆ ที่รู้ว่าผลสุดท้าย เธอก็คงไม่มา ไม่อยากคิดมากอีกเลย

ความจริงไม่คิดว่า......มันยากเย็นเท่าไหร่
จะทำใจให้เหมือนว่าไม่มีเธอเช่นเดิม แต่กลับต้องหนักใจ

เมื่อใจหนึ่งฉันพร้อมจะลืมทุกอย่าง...
และพร้อมจะไปให้ห่าง ให้ภาพความหลังลบเลือนออกไป
แต่ใจหนึ่งก็รู้ว่าทำไม่ได้(ทำไม่ได้) ไม่พร้อมให้ใจทรมาน
เมื่อยามที่คิดถึงเรื่องที่แล้วมา