กรุ่นกลิ่นกาแฟ

กำลังมีความคิดเกี่ยวกับรูปแบบของร้านกาแฟอยู่ในหัว

จริงๆ ผมเชื่อว่าหลายคน(รวมทั้งผมเอง) ก็คงมีความคิดที่จะเปิดร้านกาแฟเป็นของตัวเอง ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากเปิดจังร้านกาแฟ

คงเป็นเพราะว่ามันดูเก๋ ดูมีสไตล์ ดูมีระดับ ดูไม่หนักเกินไปเหมือนร้านอาหาร และคงดูมีสไตล์กว่าร้านขายของชำ

(อันที่จริงมารู้ทีหลังว่าการขายกาแฟ นี่กำไรต่อแก้ว มันมหาศาลจริง ๆ ) – กรณีที่คุณขายได้หลาย ๆ แก้วนะ

ตอนผมไปแวะกรุงเทพเรื่องงาน เคยนัดไอ้เบนซ์ออกมาเจอกันข้างนอก นั่งกินข้าว คุยสารทุกช์สุขดิบไปเรื่อย จนกินข้าวเสร็จ ไม่รู้จะไปไหน แต่มีเรื่องอยากคุยต่อ

ตกลงผมกับมัน ก็ไปนั่งจมอยู่สตาร์บั๊ค แถว ๆ สยาม
นั่งกันอยู่สองคน กาแฟแก้วละเกือบร้อย นั่งในห้องแอร์ มีกระจกบานใหญ่เป็นผนังกั้นระหว่างตัวร้านกับทางเดินริมถนน เราดื่มกาแฟ ดูคนเดินไปเดินมา ดูรถรา คุยกันเรื่อยเปื่อย กาแฟแพง บรรยากาศดี มีเรื่องราวอยากจะคุย ก็นั่งคุยต่อได้เป็นชั่วโมง

คราวก่อนไอ้เบนซ์มาที่เชียงใหม่ ผมขับรถแวะไปรับที่ท่ารถอาเขตตั้งแต่หกโมงเช้า ด้วยความที่ไม่รู้จะพาไปไหนก็เลยพามันไปหน้ามอ หากาแฟดื่ม แต่มันเช้านัก ยังไม่มีร้านไหนเปิด

สุดท้ายก็มาหยุดที่ รถเข็นขายกาแฟ ข้างถนนห้วยแก้ว แถว ๆ คิวรถสี่ล้อที่ขึ้นดอยสุเทพ
กาแฟแก้วละสิบบาทคนละแก้ว (แถมน้ำชาให้อีกป้านหนึ่ง – เติมน้ำร้อนได้) มีปาท่องโก๋เป็นออพชั่น เรานั่งดื่มกาแฟบนเก้าอี้สังกะสี ใต้ร่มต้นหางนกยูงที่ปลูกไว้ข้างทาง อากาศตอนเช้ายังไม่ร้อนเกินไป รถราผ่านวิ่งผ่านไปมา เราก็นั่งคุยต่อเรื่องนั้นเรื่องนี้ได้อีกเป็นชั่วโมงเช่นกัน

รสชาติของกาแฟ ราคา และทำเล แน่นอนย่อมแตกต่าง

แต่บางที ถ้ามีเพื่อนดื่ม(กาแฟ)ที่ดี มีเรื่องราวที่อยากคุย

มันก็ทำให้เราลืมข้อแตกต่างของสิ่งเหล่านี้ไปได้เลย