ไปปล่อยโคมลอยกันเถอะ....

เมื่อวานนี้รับรู้ข่าวร้าย่ของเพื่อนร่วมรุ่นคนหนึ่ง ถึงไม่สนิทนัก แต่เราก็เห็นหน้ากันบ่อย ๆ ตอนเรียน
เพื่อนคนนี้เธอป่วยเป็นโรคร้ายที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นกับคนอายุขนาดเธอ
วันนี้ผมกับเพื่อน ๆ แวะไปเยี่ยมเธอ ที่โรงพยาบาลมา
ถึงแม้ว่าคนที่ไปเยี่ยมเธอมาแล้วพยายามจะบอกว่าให้เผื่อใจเอาไว้บ้าง เพราะว่าสภาพที่ของเธอมันอาจจะแย่กว่าที่เราคาดเอาไว้
แต่พอมาเห็นเธอเข้าจริง ๆ ก็ถึงกับอึ้ง
เราเข้าไปเยี่ยมกันหลายคน แต่ไม่มีใครพูดอะไรออกซักคน
ยืนนิ่ง ๆ ยิ้มให้ และไม่ได้คุยอะไรกับเธอ ได้แต่บอกว่าให้พยายามต่อไปนะ
เธอพยายามขอบคุณ แต่แค่การพูดขอบคุณก็ดูจะเป็นเรื่องยากสำหรับเธอ เธอหอบ และดูเหนื่อยมาก

แม้ปาฏิหารย์จะเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้ยากยิ่งกว่ายาก แต่ถ้ามันจะมีจริง ผมก็ขอให้มีปาฏิหารย์เกิดขึ้นกับเธอคนนี้

- - - - - - - - - - - - - - - -

เสร็จจากเยี่ยมเพื่อน ผมก็แวะไปเจอพวกไอ้ก่อ นัดกับพวกมันไว้ตั้งแต่เย็นว่าจะไปปล่อยโคมลอยด้วยกัน
พวกมันที่ว่าคือ ไอ้ก่อ แฟนมัน ไอ้กวางกับกับแฟนมัน แล้วก็เจี๊ยบ
มีผมแล้วก็แอน(ติดสอยห้อยตามมาตั้งแต่ตอนไปโรงพยาบาลด้วยกันเมื่อกี๊) ตามไปด้วย

เราไปปล่อยโคมลอยกันที่อ่างแก้ว อากาศยังไม่หนาวมาก ฟ้าใส พระจันทร์ส่องสว่าง ถึงแม้มันจะยังไม่เต็มดวงจริง ๆ ก็ตาม (เราสามารถเห็นบางส่วนที่แหว่ง ๆ ของมันได้อยู่)

ไอ้ก่อไปเหมาโคมลอยมาจากไอ้ตั้ม (ซึ่งก็ไปเหมามาจากคนรู้จักแล้วเอามาแบ่งขายอีกที)มาหกโคม

ที่อ่างแก้วมีคนมาปล่อยโคมลอยและเล่นประทัด จุดพลุกันอยู่ก่อนแล้ว บรรยากาศกำลังดี ไม่หนาว แต่ก็ไม่ถึงกับร้อนเกินไป – คงเพราะอยู่ใกล้น้ำ?

นี่เป็นการปล่อยโคมลอยครั้งแรกของผม เคยเห็นแต่เค้าปล่อย พอมาลองทำเองก็เลยตะกุกตะกัก

โคมลูกแรก ๆ เราค่อย ๆ ปล่อยอย่างระมัดระวัง แต่พอลูกหลัง ๆ เราก็เริ่มมีลูกเล่นโดยการเอาประทัดผูกขึ้นไปแล้วก็ปล่อยให้มันตกลงมา (เอาอย่างคนอื่น ๆ เค้าเล่นกัน)

ปล่อยโคมหมด ประทัดเหลือ เราก็เล่นประทัด

ประทัดหมด เงินเหลือ เราก็ไปซื้อประทัดมาเล่นกันใหม่

เล่นกันจนเกือบสี่ทุ่ม ประทัดหมด เงิน(ที่เอามารวม ๆ กัน)ก็หมด ถึงเวลาควรแก่การกลับบ้านได้ซักที

ติดใจ อยากไปเล่นประทัดอีกซักครั้งแฮะ