มันคือ "ปัญหา" หรือ "ความไม่สะดวก"?

แปลกที่คนเราทุ่มเทเวลาที่มีค่าทั้งวัน และทุกวันไปทำงานหาเงิน
แล้วก็เอาเงินที่ได้มาเสียไปในการฆ่าเวลาในวันว่างที่ไม่ต้องทำงาน

เหมือนวันศุกร์ที่ผ่านมา....

ผมเพิ่งมีวันว่างจริง ๆ ในรอบสามเดือนที่ผ่านมา วันที่ไม่ต้องทำงาน แล้วก็ไม่ต้องเรียนหนังสือ (รวมถึงอ่านหนังสือ)

สิ่งที่ผมทำในวันว่างอันสุดแสนจะหายากนี้คือการตะลอนไปกับไอ้ก่อ แล้วก็ไปจบลงด้วยการนั่งแช่อยู่ที่ร้านกาแฟทั้งวัน

เป็นร้านกาแฟของเพื่อนรุ่นเดียวกับเจี๊ยบ(เพื่อนก่อ) แล้วก็บังเอิญน้องเจ้าของร้านคนนี้มันก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกับไอ้กานต์เพื่อนผม - ก็ร้านมันตั้งอยู่ตรงหน้าบ้านไอ้กานต์นั่นแหละ

ไม่รู้ว่าโลกมันกลม หรือ เชียงใหม่มันแคบ

ร้านตกแต่งแบบเรียบ ๆ แต่น่ารัก จนคนที่เกิดมาจน ๆ อย่างผมอดอิจฉาไม่ได้

สั่งกาแฟมาคนละแก้ว นั่งพลิก ๆ หนังสือ คุยกันด้วยเรื่องเรื่อยเปื่อย - เกี่ยวกับธุรกิจ

กำลังคบคิดแผนการใหญ่จะเปิดร้าน(อะไรซักอย่าง) มีหุ้นส่วนเป็น ผม ไอ้ก่อ ไอ้มุย พี่เอก .. ตอนนี้คิดได้แค่อยากเปิดร้านเช่าการ์ตูน เพราะพวกเราทุกคนเป็นพวกชอบอ่านการ์ตูน - อย่างน้อย ถึงไม่มีลูกค้า เราก็อ่านของเรากันเอง ไม่เน่าไม่เสีย


นับเป็นก้าวแรกของบริษัทชั้นนำของโลกในอนาคต "ชากรุ๊ป" (ชา - เอามาจากชื่อพี่เอก ชาดิต ในฐานะผู้ถือหุ้นใหญ่) คิดไว้ว่าเรา “ชากรุ๊ป” - คงเทียบเคียงกับ "ชินคอร์ป" ได้ในไม่นาน

ปัญหามีอยู่เพียงสองข้อคือ ทำเลและเงินทุน (ซึ่งตอนนี้เราไม่มีซักอย่าง)

ก็เลยต้องมานั่งละเลียดกาแฟปรึกษากันไปพลาง ๆ แล้วก็เลยหมดเวลาไปอีกหนึ่งวัน

ช่วงนี้มีน้องที่ทำงานกำลังสับสนกับชีวิต – เกี่ยวกับหน้าที่การงาน
การมาทำงานประจำซ้ำ ๆ กัน เจอปัญหาเรื่องเดิม ๆ ปัญหาจากผู้ร่วมงานที่ดูเหมือนจะแก่แต่อายุ ลักษณะงานน่าเบื่อ ๆ อย่างนี้ ทำให้เกิดความคิดจะหางานใหม่ - ติดด้วยข้อแม้ที่ว่าแฟนมันก็อยู่ที่นี่ ถ้าหางานใหม่ที่อื่น ความสัมพันธ์ก็คงดำเนินไปลำบาก

ความคับข้องใจของมันกลับตอบได้ด้วยคำถามที่ว่า “นี่เป็นปัญหา หรือแค่ความไม่สะดวก?”

เป็นข้อเขียนของ โรเบิร์ต ฟูลกัม ที่มันบังเอิญไปอ่านเจอ แล้วเอามาเล่าให้ผม (ผู้ซึ่งก็เคยอ่านแล้ว แต่ก็ลืมไปแล้ว)ฟัง
ก็เลยต้องกลับมาคิดว่าสิ่งที่เรารู้สึกลำบากที่จะทนในทุก ๆ วันนี้ จริง ๆ แล้วมันเป็น “ปัญหา” หรือ แค่ “ความไม่สะดวก”

อย่างเรื่องของน้องคนนี้ ถือเป็นความไม่สะดวกที่มีผู้ร่วมงานที่ไม่ค่อยจะลงรอยกันเท่าไหร่ แต่ ถ้ามันตกงาน หรือได้รับอุบัติเหคุร้ายแรงต่างหากนี่คือปัญหา – คิดได้อย่างนี้ก็ทำให้มันสบายใจขึ้น(มาอีกหน่อย)

ย้อนกลับมาดูตัวเอง การที่ผมเลิกงานแล้วต้องนัดกับเพื่อนที่เรียนมาเจอกันแล้วทำรายงานกันต่อถึงห้าทุ่มเที่ยงคืน ไม่ค่อยมีเวลาไปไหนมาไหน จริง ๆ แล้วคงเป็นแค่ “ความไม่สะดวก”

การที่วันเสาร์-อาทิตย์ ก็ต้องออกไปเรียน แทนที่จะได้ไปเที่ยวไกลๆ ตามที่คนอื่น ๆ เค้ามาชวน มันก็คงเป็นแค่ “ความไม่สะดวก”

การที่จู่ ๆ ก็คิดถึงเธอ แต่โทรไปหาเธอไม่ได้ เพราะช่วงก่อนในทุกๆครั้งที่ผมโทรไปหาเธอ คุยกันเสร็จผมก็ต้องน้ำตาซึมทุกครั้ง หรืออย่างเลวร้ายที่สุดผมก็โทรไปร้องไห้ให้คนอื่นฟัง – อันนี้จริง ๆ แล้วก็คงเป็นแค่ “ความไม่สะดวก” (ที่จะลืมเธอ)

แล้ว “ปัญหา” มันคืออะไร? – จริง ๆ แล้วมันอาจจะไม่มีปัญหาอะไรเลยก็ได้

จะมีก็แค่ “ความไม่สะดวก” ที่ผมไม่รู้ว่าจะจัดการกับ “ความไม่สะดวก” ทั้งหลายเหล่านี้ยังไงดี......