เรื่องของแว่นตา

ตื่นมาตอนเช้าแบบสาย ๆ หน่อย (เจ็ดโมง)

เมื่อวานกินอิ่มไปหน่อยที่งานบายศรี กะจะไปดูงานคอมที่ศูนย์ประชุมมอชอต่อ แต่พอดีพี่เอกโทรมาบอกว่าได้เวลาที่แกจะมาแวะเอาเจ้าสิบสองปี(ชีวาส)ที่แกฝากผมซื้อไว้ ไปเป็นของแกแล้ว

ก็เลยต้องกลับบ้านมารอเอาของให้พี่เอก

แล้วด้วยความอิ่ม พออาบน้ำเสร็จก็หลับไปเลย

ตื่นมาอีกทีเช้าวันนี้ตกใจแทบแย่เพราะนอนทับแว่นตัวเอง

เพราะเมื่อคืนนอนอ่านหนังสือ เผลอหลับไป แล้วแว่นคงตกลงไปตอนผมนอนดิ้น กลิ้งไปทับมันเข้า ตื่นขึ้นมาก็เลยเจอสภาพที่ขาแว่นมันบิด ๆ งอ ๆ ไปจากเลนส์

แต่ยังดี ที่มันไม่มีรอยแตกหรือร้าวอะไร พอผมเอามาบิด ๆ มันกลับคืน ก็ยังใช้ได้เหมือนเดิม

แว่นตาคู่นี้เหมือนเป็นอนุสรณ์ความหลัง(ในตอนนี้) สำหรับผม

มันเป็นข้ออ้างที่ทำให้ผมได้ไปเที่ยวกับเธอเป็นครั้งแรก

เพราะวันนั้น(เมื่อปีกว่า ๆ ที่ผ่านมา) เธอมีธุระต้องไปร้านแว่นเพื่อซื้อคอนแทคเลนส์ ผมเลยถือโอกาสขอไปด้วยเพื่อไปตัดแว่นใหม่ เนื่องจากอันเก่ามันเสียแล้ว (ทั้งที่จริง ๆ แล้วกะเอาไปแค่ซ่อมเฉย ๆ)

แต่เป็นเพราะว่าเธอมาช่วยเลือกกรอบแว่นให้ ผมเลยจำเป็นต้องซื้อใหม่

เธอเลือกได้กรอบแว่นแบบไม่มีกรอบ ราคาประมาณสองพันกว่าบาท ผมก็ยอมตัดใจซื้อ เพราะไหน ๆ เธอก็ช่วยเลือกให้ แต่ที่ไหนได้แว่นไม่มีกรอบต้องการเลนส์ชนิดเหนียวเป็นพิเศษเพื่อจะพยุงกันเอาไว้ได้

ผมเลยต้องจ่ายค่าเลนส์เพิ่มเข้าไปอีกสองพันกว่าบาท เบ็ดเสร็จรวมกันเกือบห้าพัน น้ำตาแทบไหล แต่เธอมีบัตรลดเลยช่วยประหยัดไปได้อีกหน่อย

เลยกลายเป็นข้ออ้างที่จะได้ไปกินข้าวกับเธอต่อในวันนั้น

ภาพในวันนั้นก็ยังชัดเจนอยู่ในวันนี้สำหรับผม ยังคิดถึงเธออยู่ไม่หาย คิดถึงเธอทุกครั้งที่อยู่คนเดียว

เขาว่าความรักทำให้คนตาบอด

ก็อาจจะจริงถ้าตาคู่นั้นยังมองโลกผ่านผ่านทางแว่นคู่นี้