ฝนตกที่หน้าต่าง

ฝนตกอีกแล้ววันนี้ มันตกมาตั้งแต่เมื่อคืน ต่อมาถึงตอนเช้าตอนผมไปทำงาน แล้วตอนเย็นกลับมาถึงบ้านมันก็ยังคงตกอยู่อีก

ฝนตกเรื่อย ๆ ตกปรอย ๆ เหมือนคนเหนื่อยๆ ที่ยังพยายามทำงานของมันต่อไป

ช่วงนี้รู้สึกเหมือนมีอะไรให้ทำเยอะมาก ในแต่ละวัน แต่กลายเป็นว่าพอมีอะไรให้ทำเยอะ ๆ เข้า ก็เริ่มจัดการตัวเองไม่ถูกว่าจะทำอะไรก่อน อะไรหลัง....ก็เลยกลายเป็นไม่ได้ทำอะไรซักอย่าง

เพิ่งทำรายงานของลูกค้าเสร็จไป ออกไป meeting เสร็จแล้วก็นึกได้ว่าจะต้องส่งรายงานที่เรียนด้วย ระหว่างนั่งเสิร์ชหาข้อมูล ก็ดันไปเจอ software (ฟรี) สำหรับ Palm

แล้วก็ down load มานั่งเล่น จนลืมทำรายงานไปซะได้

คิดแล้วก็อายฝน ถึงมันตกปรอย ๆ มันก็ยังตกของมันไปได้เรื่อย ๆ แต่กับผม เดี๋ยวทำ เดี๋ยวเลิก แล้วก็กลับมาทำอีก กลายเป็นคนสมาธิสั้นขึ้นมาซะอย่างนั้น ไม่รู้จะโทษที่ดินฟ้าอากาศ หรือ อาการหวัดของตัวเอง หรือใครบางคนดี

วันนี้กลับบ้านมา กินข้าว แล้วก็ออกไปข้างนอก เอา CD ที่เช่ามากลับไปคืน ที่ร้าน

ไม่รู้ตัวเลยว่าเช่ามาแล้วเก้าวัน เลยโดนค่าปรับไป 140 บาท (มากกว่าค่าเช่าที่เช่ามาซะอีก) พี่ที่ร้านดูเหมือนจะสงสาร เลยลดให้เหลือ 100 บาท พร้อมกับถามว่าผมไปต่างจังหวัดมาหรือเปล่า ผมก็ได้แต่ยิ้มไปอย่างนั้น

ขากลับแวะจ่ายค่าบัตรเครดิตที่ เซเว่น-อีเลฟเว่น ไปจ่ายช้าอีกตามเคย

ไม่รู้ว่าการที่ใครบางคนเดินจากไป เค้าได้เอาความมั่นใจ ความกระตือรือร้น ความมีชีวิตชีวาของเราไปด้วยรึเปล่า มีน้องที่เรียน MBA ด้วยกันบอกผมว่า ผมดูเป็นคนเครียด และ ฉุนเฉียวง่าย (เหมือนผู้ชายวัยทอง??) – เป็นข้อสังเกตที่ผมเองก็ไม่รู้ตัว (และก็ไม่ค่อยอยากยอมรับเท่าไหร่)

ฝนตกทำให้ผมคิดถึงเธอขึ้นมาอีกแล้ว – อย่างช่วยไม่ได้

การคิดถึงเธอสามารถอธิบายได้โดยใช้สมการแบบอนุกรมแบบเพนดูลัม(แบบกลับหลัง) มันค่อย ๆ แกว่งช้าขึ้น ๆ แต่หนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ

อยากโทรไปหา ไปบอกเธอว่าคิดถึงเธออยู่ – แต่แล้วจะได้อะไรขึ้นมา?

มีเพื่อนสนิท(ที่มีประสบการณ์เดียวกัน) บอกกับผมว่า “ฮัท ..พยายามลองคิดอย่างนี้นะ..ลองคิดว่าในขณะที่เราคิดถึงเค้าอยู่ทุกวัน ๆ แต่เค้ากลับคิดถึงคนอื่น แล้วก็มีความสุขอยู่กับคนอื่น....ถ้าฮัทคิดอย่างนี้บ่อย ๆ ได้ ก็จะทำใจได้เร็วขึ้น”

ก็พยามคิดให้ได้อย่างนี้อยู่ แต่ผลที่ได้คือ มันปวดหัวใจจัง