ช๊อคโกแลต....ช๊อคโกแลต

ในที่สุดวันนี้ก็ได้โอกาสไปดูหนังอีกเรื่องที่รอดูมานานจนได้ – ชาลีกับโรงงานช๊อคโกแลต - หนังที่สร้างมาจากหนังสือ(สำหรับเด็ก ๆ) ของ โรอัล ดาห์ล

ชาร์ลี กับ โรงงานช๊อคโกแลต เป็นเรื่องราวของ เด็กผู้ชายนามว่า ชาร์ลี ที่เกิดมาในครอบครัวที่ค่อนข้างที่จะยากจน(มาก ๆ) ในแต่ละปี ชาร์ลีจะได้กินช็อคโกแลตแค่หนึ่งแท่งเท่านั้น ในวันเกิดของตัวเอง

เรื่องเริ่มขึ้นเมื่อวิลลี่ วองก้า เจ้าของโรงงานช๊อคโกแลตมหัศจรรย์ (ที่โรงงานของเขาไม่มีพนักงานแม้แต่คนเดียว ไม่มีคนเข้า-คนออกจากโรงงาน แต่กลับมีช็อคโกแลต ขนมหวานแสนอร่อยออกมาจำหน่ายอย่างสม่ำเสมอ) ใกล้ ๆ บ้านของชาร์ลี ออกมาประกาศว่า เขาได้แอบสอดตั๋วทองคำจำนวนห้าใบไว้ในชอคโกแลตที่ส่งขายทั่วโลก เด็ก ๆ ที่ได้ตั๋วใบนี้ห้าคนจะได้รับสิทธิ์ให้มาเยี่ยมชมโรงงานของเขาได้

(ขอแทรกนิดนึงว่า รู้สึกว่านาย วิลลี่ วองก้า กำลังใช้กลยุทธ์เดียวกับ คุณตัน โออิชิ ที่มีโปรแกรม สามสิบฝา สามสิบล้าน ที่เข้ามาเพิ่มยอดขาย ของชาเขียวโออิชิ อย่างมหาศาล – เกินกว่าสามสิบล้านไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่า, ในทำนองเดียวกัน นายวิลลี่ วองก้า คงเห็นยอดขายของช็อคโกแลตของตัวเองเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลหลังมีโปรแกรม ตั๋วทองห้าใบแน่นอน)

แน่นอนว่าเหมือนกับเด็ก ๆ ทุก ๆ คนในโลก ชาร์ลีก็หวังที่จะได้เป็นเจ้าของตั๋วทองคำกับเขาเหมือนกัน แต่ก็อย่างว่า ชาร์ลีมีโอกาสซื้อชอคโกแลตได้แค่ปีละแท่งในวันเกิดของเขาเท่านั้น และเหมือนจงใจแกล้ง เมื่อวันเกิดของเขามาถึง ช็อคโกแลตที่เขาได้รับเป็นของขวัญในวันเกิดก็ไม่ได้มีตั๋วทองคำสอดอยู่ หรือแม้แต่คุณปู่จะเอาเงินแอบที่เก็บไว้มาให้ชาร์ลีออกไปซื้ออีกแท่ง ก็ยังไม่เห็นวี่แววความโชคดีอยู่ดี

แต่โชคมักจะมาในเวลาที่เราแทบไม่เหลือศรัทธา ชาร์ลีออกไปนอกบ้านอย่างเศร้าสร้อย เขาเก็บเงินที่ตกอยู่กับพื้นได้ และนำไปซื้อช็อคโกแลต – ในคราวนี้ปรากฏว่ามีตั๋วทองคำสอดอยู่ในช็อคโกแลตแท่งนั้น....เรื่องราวมหัศจรรย์ก็เริ่มขึ้นนับแต่นั้น.....

แทบทุกอย่างออกมาอย่างที่ผมเคยจินตนาเอาไว้ตอนอ่านหนังสือครั้งแรก ยกเว้นวิลลี่ วองก้า (จอห์นนี่ เด็ป) ที่ดูหนุ่มไปนิด บ้านของชาร์ลี ที่ดูโทรมและก็เล็กมากกว่าที่คิดไว้ แล้วก็แม่น้ำช๊อคโกแลตในโรงงานที่ดูสีสันจัดจ้านไปหน่อย

ที่ชอบมาก ๆ คือพวกอุมป้าลุมป้าส์ ที่ออกมาเต้น(แบบหน้าตาย ๆ) พร้อมกับร้องเพลงประกอบเวลาที่มีเด็กเกเรโดนลงโทษ (จริง ๆ คือสั่งสอน)

เห็นมีอุมป้าลุมป้าส์ที่ยิ้มได้อยู่คนเดียว คือตัวที่ทำหน้าที่เป็นจิตแพทย์ให้กับ วิลลี่ วองก้า

กำลังมีทฤษฎีว่าตัวละครที่หน้าตาเหมือนกันเยอะ ๆ ในหนังมักจะไม่มีอารมณ์เป็นของตัวเอง สังเกตได้จาก อุมป้าลุมป้าส์(ในเรื่องนี้) และ เอเจ้นท์ สมิทธิ์ ในเรื่อง The Matrix – ตอนแบ่งตัวเองเป็นร้อยตัว.... ทุก ๆ ตัวทำหน้าตาและตามอารมณ์เหมือนกันหมด – ไร้ซึ่งอัตตา...

ถึงจะเป็นเรื่องราวของโรงงานช็อคโกแลต แต่สาระหาได้อยู่ที่ตัวช็อคโกแลต แต่มันคือสิ่งที่อัจฉริยะ(ทางการประดิษฐ์)อย่างนาย วิลลี่ วองก้า ได้เรียนรู้จากเด็กน้อย ชาร์ลี ความสำเร็จเท่าไรก็ไม่มีความหมาย ถ้าหากขาดสิ่งที่เรียกว่าครอบครัวมาเติมเต็ม ชาร์ลีปฏิเสธการได้มาทำหน้าที่บริหารโรงงานช็อคโกแลตอันแสนมหัศจรรย์หากเขาต้องตัดขาดจากครอบครัวตามข้อเสนอของวิลลี่ .... ทำเอาวิลลี่ถึงกับอึ้งไป

อย่างไรก็ตาม หนังก็มีวิธีการคลี่คลายตัวของมันเอง ให้จบแบบ แฮปปี้เอนดิ้ง

แล้วนี่ก็เป็นตอนประทับใจ ในหนังเรื่องที่แสนประทับใจอีกเรื่องของผม....

อารมณ์ตกค้างหลังจากเห็นช็อคโกแลตอันละลานตาในหนังทำให้ผมกับอิ๊กโตโร ต้องสั่งขนมปังปิ้งหอมฉุยแผ่นหนา จิ้มช๊อคโกแลต เอามากินหลังดูหนังเสร็จ จิ้มเอา จิ้มเอา อย่างเพลิดเพลิน...

แล้วช็อคโกแลตก็กำลังจะทำให้เราตาบอด....จนมองไม่เห็นความจริง (ถึงน้ำหนักตัวที่กำลังขึ้นเอา ขึ้นเอา)