อ่านหนังสือ

เมื่อผมรู้ตัวว่าคงอ่านหนังสือคนเดียวไม่เข้าใจ และไม่ทันเพื่อจะไปสอบในวันเสาร์แน่ ๆ ตอนเย็น ๆ หลังจากเลิกงานแล้วก็เลยขับรถเข้าไปในมอชอ ที่ใต้ตึกบริหารมีพวกที่เรียนด้วยกันติวกันอยู่

วันพฤหัสจะติวกันเรื่องบัญชี วิชาที่ผมโดดพอดี นัดเวลากันไว้หกโมงครึ่ง ผมเลิกงานหกโมง กว่าจะมาถึงเชียงใหม่ เข้าบ้าน และขับรถออกมาที่มอชอ ก็ปรากฏว่าทุ่มครึ่ง ทุกคนเริ่มติวกันไปพอสมควรแล้ว เอาโต๊ะสามตัวมาต่อกัน เอาเก้าอี้มานั่งล้อมวง ด้วยความที่คนเยอะก็เลยนั่งซ้อนกันสองวงรอบโต๊ะ ตอนผมไปถึง ก็ได้เริ่มนั่งเป็นวงที่สามพอดี

โผล่เข้าไปเงียบ ๆ แบบเจียมตัว บางคนก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ และถกปัญหากันอยู่ บางคนเงยหน้าขึ้นมาเห็นผม ผมก็ยิ้มแห้ง ๆ ให้ แล้วก็ยืนบื้ออยู่ตรงนั้นสองสามนาทีเพราะไม่มีเก้าอี้ จนมีคนใจดี(หรือรำคาญก็ไม่ทราบ) ก็เลยบุ้ยปากให้ผมไปลากเก้าอี้จากแถว ๆ ลานกิจกรรมมานั่งด้วยกัน

แล้วก็เริ่มนั่งฟังคนที่มาก่อนถกกันเรื่องบทเรียนและข้อสอบที่คิดว่าจะออก

ประทับใจกับคนที่อุตส่าห์มาติวให้ (เธอเรียนจบบัญชีมา และทำงานอยู่โรงงานที่ลำพูน) เข้าใจว่าเธอมีงานประจำซึ่งก็คงยุ่งพออยู่แล้ว แต่ก็อุตส่าห์เสียสละเวลาหลังเลิกงานมาติวให้พวกเรา

ติวกันจนถึงสองทุ่มครึ่งก็เป็นอันหมดเนื้อหาที่เก็งกันไว้ สลายตัว แยกย้ายกันกลับ ผมซึ่งโดดเรียนวิชานี้ยังคงสับสนกับเนื้อหาอยู่ มารู้ทีหลังว่าที่ไอ้เค้าพูด ๆ กันนี่มันอยู่ในชีทที่อาจารย์แจกในห้องวันที่ผมโดด

เลียบ ๆ เคียง ๆ ไปขอยืมชีทชุดนี้จากน้องคนที่เคยนั่งข้าง ๆตอนเรียน เพื่อเอาไปถ่ายเอกสาร น้องเค้าก็ใจดีบอกว่าหนูก็หาชีทไม่เจอเหมือนกัน ไม่รู้ว่าทำหายไปหรือเปล่า สรุปคือต้องยืมของเพื่อนน้องเค้าอีกที โดยที่น้องคนใจดีฝากผมถ่ายเผื่อเธออีกชุดนึง

ขับรถกลับบ้าน ระหว่างทางแวะถ่ายเอกสารด้วยสองชุด

กลับถึงบ้าน อาบน้ำให้สดชื่น ตั้งใจจะมาอ่านหนังสือต่อ แต่จู่ ๆ กลับนึกพล๊อตเรื่องของเรื่องสั้นได้หนึ่งเรื่อง เป็นเรื่องของคนเหงาสองคน คนนึงเหงา ในขณะที่อีกคนก็เหงาแต่แกล้งทำเป็นไม่เหงา กลัวว่าอ่านหนังสือเสร็จแล้วจะลืมพล๊อตนี้ไป เลยเปิดคอมออกมาว่าจะพิมพ์คร่าว ๆ เก็บไว้ก่อน อยากลองเขียนเรื่องสั้นไร้สาระสักเรื่องดูเหมือนกัน

พิมพ์ไป อ่านไป แล้วก็รู้สึกตัวอีกทีตอนเที่ยงคืนครึ่ง เขียนเพลิน โดยที่ยังไม่ได้อ่านหนังสือเลย แย่แล้ว

ตัดสินใจปิดคอม รีบนอนเอาแรง เอาไว้ตื่นมาแต่เช้ามาอ่านหนังสือก่อนไปทำงานแล้วกัน