รู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเอง

ตอนนี้กำลังนั่งนิ่งสำนึกผิดอยู่
ก่อนหน้านี้เริ่มรู้สึกว่าคนรักคนเดียวของเรากำลังทำตัวเหินห่างออกไป ไม่ค่อยอยากเจอหน้า ไม่ค่อยอยากคุยกันเหมือนเคย

สิ่งละอันพันละน้อยที่ค่อยๆ เก็บสะสมมาเรื่อย ๆ ทำให้เรารู้สึกไปอย่างนั้น แต่ก็ไม่รู้เหตุผลที่เธอเปลี่ยนไป

ลืมคิดไปว่า ตัวผมเอง หรือ อันที่จริงควรจะเรียกว่าคำพูดของผมเอง ก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เธอเปลี่ยนไป คำพูดที่คอยประชดประชัน ตัดพ้อที่การกระทำ หรือคำพูดบางอย่างของเธอไม่ตรงกับใจผม

ลืมคิดไปว่าผมกำลังเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง เอาตัวเองเป็นหลักว่า ถ้าเป็นผม ผมจะทำอย่างนั้น ถ้าเป็นผม ผมจะทำอย่างนี้ ไม่ได้คิดไปว่า คนแต่ละคนย่อมมีความแตกต่าง การแสดงออกในแต่ละสิ่งย่อมไม่เหมือนกัน

คำพูดประชดประชันที่ออกจากปากผม มันคงไปสะเทือนใจของเธอ เช่นกัน มันค่อย ๆ สะสม จนในที่สุดเธอก็เริ่มเกิดความรู้สึกอยากทำตัวห่างเหินออกไป

หวังว่าตอนนี้คงยังไม่สายที่จะกลับไปขอโทษ และขอโอกาสแก้ตัวใหม่อีกครั้ง

หวังว่ามันคงยังไม่เกินจุดที่เธอจะอดทนกับผมไหว

ขอโทษนะครับ

เพราะวันนี้ได้คุยกับแอน เลยทำให้ได้รู้ถึงข้อคิดนี้ โดนแอนด่า ว่าทำไมเป็นคนอย่างนี้
“โอเคนะที่บางทีฮัทงอนเค้า มันก็มีเหตุผลเหมือนกัน แต่คำพูดที่ฮัทพูดออกไปนี่ บางทีมันทำให้อยากเลิกคุยเลยนะ” แอนบอก

ครับ ก็ทราบครับ ว่าผมเป็นคนปากร้าย และผมก็เสียใจทุกครั้งที่พูดคำบางคำที่มันทำร้ายจิตใจเค้าออกไป

“นี่ถือว่าเค้ายังอดทนนะเนี่ย ถึงทุกวันนี้ ถ้าเป็นแอน นี่เรียกมาคุยนานแล้ว” แอนมันยังไม่วายสำทับไปอีก แล้วก็พูดแกมขู่ว่าขอให้โชคดี (แต่ถ้าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด)

ถ้าวันนี้ไม่ได้คุยกับแอนก็คงยังคิดว่าตัวเองเป็นคนถูกอยู่

แยกกับแอนที่ร้านกาแฟมาตอนสามทุ่มกว่า กลับมาบ้าน ใจมันร้อนรนอยากจะ โทรไปหาเธอท่าเดียว อาบน้ำแล้วก็ยังไม่หายร้อน ไม่รู้ว่าเป็นที่อากาศ หรือเป็นที่ใจมากกว่ากัน

สี่ทุ่มครึ่งโทรไป เธอยังไม่รับสาย
ห้าทุ่ม โทรไป เธอยังไม่รับสาย
ห้าทุ่มครึ่ง โทรไป เธอก็ยังไม่รับสาย

กว่าจะได้คุยก็เกือบเที่ยงคืน ก็อย่างที่ตั้งใจเอาไว้ขอโทษเธอ และอธิบายทุกอย่างที่เกิดขึ้น เธอบอกไม่เป็นไร ไม่ต้องขอโทษ เธอก็ผิดเหมือนกัน แต่ยังไงเราก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี

เอาเป็นว่า อย่างน้อยตอนนี้ก็สบายใจขึ้นมาหน่อยแล้ว มันคงยังไม่ถึงจุดวิกฤตของมัน
แต่กลายเป็นว่าที่นัดกับเธอไว้วันพรุ่งนี้ตอนเย็นต้องเลื่อนออกไป เพราะเธอต้องไปสังสรรค์กับเพื่อน ๆ เก่า ก่อนเพื่อนกลับไปทำงานที่ กทม

เย็นไว้ เย็นไว้ อย่างอน อย่างอน ถ้าอดทนไหว เวลาของผมกับเธอยังมีอีกเยอะ ทั้งชีวิตเชียวนะ