ความว้าเหว่ วุ่นวาย ในวันวันของชีวิต

ก่อนที่ผมจะจมดิ่งลงไปในก้นบึ้งของความเหงา ผมจำเป็นต้องหาเพื่อนระบายความในใจ การเขียนบันทึกอาจจะเป็นอีกหนึ่งหนทางที่จะช่วยได้

หรือจริง ๆ แล้วผมอาจจะเป็นที่ติดอยู่(หรืออีกนัยหนึ่งคือชอบ) กับอารมณ์ นี้ ที่เรียกว่าความเหงา

ช่วงนี้ ช่วงเวลาที่ร้อนที่สุดของปี ช่วงที่ทุกๆ ออกมาไล่สาดน้ำกัน เพื่อป้องกันความร้อนไปทำให้บ้ามากกว่านี้ ผมต้องไปทำงาน งานที่ดำเนินมาด้วยดีตั้งแต่ต้นปี แต่ดันมามีปัญหาเอาเมื่อสองสามวันก่อนวันสงกรานต์ วันหยุดยาว ซึ่งลูกค้า ที่อยู่ต่างประเทศเค้าไม่ได้หยุดด้วย จึงจำเป็นต้องมีใครเข้าไปรับหน้า ใน conference call ที่บริษัท

จริง ๆ แล้วผมเองก็ไม่มีแผนจะไปไหนช่วงสงกรานต์ และการมาทำงานในออฟฟิศมันก็เย็นดีเหมือนกันอยู่หรอก แต่มันก็รู้สึกหดหู่ที่ต้องมาทำงานกันอยู่สองสามคน ในช่วงเวลาที่คนอื่นหยุดกันหมด
เมื่อวานกว่าผมจะคุยกับลูกค้าและส่งรายงานเสร็จ ก็สองทุ่มกว่าพอดี พวกไอ้เจมส์ อาร์ต และไอ้นนท์ มันยกขโยงไปนั่งรอกันที่ร้านกันตั้งแต่สองทุ่มแล้ว แต่ผมก็ต้องขับรถจากออฟฟิศ ไปรับป๊า ม๊า และ มิ้ม ( แถมอุ๋มมาด้วยอีกคน) กลับมาที่บ้านด้วยอีกคน ซึ่งกว่าจะถึงบ้านก็พอดีห้าทุ่มกว่า เกือบเที่ยงคืนเข้าไปแล้ว เลยไปอันไม่ได้ ไปแจมกับเพื่อน ๆ แต่เพื่อป้องกันเพื่อน ๆ มันโทรมารบกวนการนอนหลับ ผมก็ปิดมือถือซะเลย

ผมโทรไปหาเธอก่อนนอน แต่ดูเหมือนเธอยังเฮฮากับเพื่อน ๆ อยู่ เลยได้คุยกันไม่นาน คิดถึงจัง ทั้ง ๆ ที่เพิ่งเจอกันเมื่อวันศุกร์ ที่ผ่านมานี่เอง